Parfum, een geschenk van Venus

Volgens de Grieken was parfum een geschenk van God. Er wordt gezegd dat het Venus was, die het geheim van haar heerlijke parfum via de fee Oenone aan de Grieken doorgaf. Zowel vrouwen als mannen gebruikten verschillende parfums voor elk deel van hun lichaam. De handen roken naar het zware parfum van Egypte, wangen en borst kregen een vleugje Fenicisch parfum, de armen roken naar mentha, de wenkbrauwen naar marjolein en de knieën en nek naar een druppel of wilde tijm. De voeten kregen het duurste parfum, namelijk Baccharis, met saffraan als hoofdingrediënt. Er was een levendige handel in parfums ontstaan. Parfums werden meestal vernoemd naar hun makers. In de tijd van Alexander de Grote was de parfumeur Megallus beroemd. In zijn parfum Megaleion gebruikte hij niet alleen kostbare mirre, cassia, kaneel en gebrande lak, maar ook heilige olie uit Balanos. Hij kleurde het parfum roze om het te onderscheiden van de producten van zijn concurrenten, en er werd gezegd dat het mengsel genezende eigenschappen had. Het werd in de huid gewreven en verlichtte het branderige gevoel van oorlogswonden. Vele parfums en medicinale effecten werden eraan toegeschreven. Een soort gemaakt van wijnbladeren zou de geest verruimen als eraan werd geroken, en een beroemde geur, gebaseerd op viooltjes, kon een diepe slaap opwekken.

Als je ooit de gelegenheid hebt om koffie te drinken in het prachtige King George Hotel in Athene, kun je je gemakkelijk terug wanen in de tijd dat de winkel van parfumeur Peron zich op dezelfde plek bevond. Het was een populaire ontmoetingsplaats voor Atheners, die politiek bedreven terwijl ze parfums kochten. De meest duurzame soorten in die tijd waren Egypte en Megaleion. Mannen gaven de voorkeur aan een lichtere variant, Susinum, gemaakt van rode lelies, olie van Ben, rozenextract, kaneel, saffraan en mirre. De mannen van Athene gebruikten graag parfum in poedervorm, zodat ze het op de lakens konden strooien, waar het in contact zou komen met de huid. Kleding en kasten werden geparfumeerd met parfum in geconcentreerde vorm. Een goede parfumeur adviseerde zijn klanten altijd om het geperste parfum te bevochtigen met wat wijn. Dit loste een deel van de geur op en gaf de olie meer consistentie, waardoor het parfum de essentie beter vasthield. De schrijver Apollonius was de eerste die adviseerde om parfum aan de binnenkant van de pols aan te brengen. Daar was de geur "zoeter" dan waar dan ook op het lichaam. Vrouwen geven er nog steeds de voorkeur aan om parfum op de pols aan te brengen als ze willen ruiken of het bij hun persoonlijkheid past. Gastvrijheid was kunst in het oude Griekenland. Slaven stonden klaar met water, waarin een gast zijn handen zou dompelen, en ze vervolgens schoon zou schrobben met geurige klei vermengd met het sap van lelies. Fijne linnen handdoeken werden naast albasten vazen gelegd met geurige olie, waarmee de gast gezicht en handen kon verfrissen. Vervolgens werd een krans van viooltjes of andere bloemen om de nek geplaatst. Het was goede tafelmanieren om tijdens de maaltijd een bloem uit de krans in het wijnglas te doen als men dronk op de gezondheid van zijn vrienden. Tussen de gasten werden kussens geplaatst, die gevuld waren met bloemblaadjes en die bij elke aanraking een zoete geur afgaven. Tegenover zo'n overdaad was kritiek niet afwezig. De filosoof Socrates weigerde de geurige olie die hem door zijn gastheer Callias werd aangeboden en zei laconiek: "Parfumeer een vrij man en een slaaf en ze hebben dezelfde geur. Het is de geur van werk en sport waar een burger trots op zou moeten zijn."